Rozdział XIV. Opowiadanie II

witam w ostatnim rozdziale drugiego opowiadania :) miłego czytania!

-otwórz te drzwi do cholery! – siedziałem przed telewizorem razem z Arthurem, kiedy rozległo się walenie do drzwi. Powoli zsunąłem się z kanapy i otworzyłem drzwi. Za nimi stała Cecilia

- wolniej się nie dało?- prychnęła, przepychając się obok mnie. – macie cos do jedzenia?

- ciebie też niezmiernie miło widzieć. – westchnąłem podchodząc do lodówki i wyciągając z niej buteleczkę. Rzuciłem ją Cecilii, a ona odkręciła ją i natychmiast wypiła jej zawartość.

- zgłodniało się, co? – zagadnął ją Arthur

- yep, ciesz się, że nie mieszkasz z człowiekiem.

- ojj tam, chyba nie jest tak źle – wzruszyłem  ramionami. – zawsze możesz przenieść się do nas, nie mamy co prawda trzeciego łóżka, ale spokojnie zmieścimy się na jednym.

- chyba jednak podziękuję – wybuchła śmiechem.

Nagle drzwi otwarły się z hukiem, a do środka weszła Martha. Wyglądała jakoś inaczej, włosy miała spięte wysoko, lecz nie to przykuło moją uwagę. Zza paska spodni coś wystawało, a był to ewidentnie pistolet. Ludzie są naprawdę dziwni..

- okay, mam dosyć – zabrała głos. – czy serio nie wiecie, że wiem, kim jesteście?

-   hej, spokojnie. Nie wysuwaj pochopnych wniosków, na pewno zaszła jakaś pomyłka… - Arthur próbował załagodzić sytuację.

- wątpię. Na kilometr rozpoznam wampira – ucięła Martha.

- kilometr to nie dużo, ogólnie rzecz biorąc. – stwierdziłem. – kiedy nabyłaś takiej niebywałej spostrzegawczości?

- nie denerwuj mnie nawet. Jeśli jesteś taki ciekawy, kiedy miałam dwanaście lat jeden wampir na moich oczach zabił Alexa, mojego starszego brata.

- i, niech zgadnę, od tego czasu postanowiłaś bawić się w zabijanie wampirów? – Martha skinęła głową – czyli mamy tu zwykłego, samozwańczego łowcę. – zakpił Arthur – pewnie nawet nie zadziała – skinął głową na pistolet utknięty za pasek jej spodni. Dziewczyna wyciągnęła go szybkim ruchem i wycelowała w niego

- chcesz się przekonać? – powiedziała, unosząc brwi – no proszę cię, przynosisz wstyd rodzinie Van Helsingów, lepiej dla nich, gdybyś zginął.

- uspokójcie się. Wszyscy! – wykrzyknęła Cecilia – Martha, dlaczego myślisz, że jesteśmy tacy sami jak tamten wampir?

- masz rację, Cecilia. Ty jesteś nawet gorsza od niego.

CECILIA

- dlaczego? – nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Kogo jak kogo, ale Marthy nigdy bym nie posądzała o bycie łowcą. To po prostu do niej nie pasowało. Chociaż może o to jej chodziło..

- przez lata byłyśmy przyjaciółkami. A teraz udajesz, że jesteś nadal tą samą osobą

- ale ja jestem tą samą osobą!

- hej, dziewczyny, spokojnie – Magnus najwidoczniej zaczął brać sprawę poważnie i skończył się wydurniać. – nie chcemy przecież, żeby ktoś tutaj dzisiaj zginął.

- naprawdę? Nie chcemy? -  zdziwiła sią Martha. – teoretycznie i tak już jesteście martwi – skierowała spojrzenie na mnie.

- nie prawda. Przynajmniej nie do końca prawda.

- Cecilia, spójrz prawdzie w oczy. Moja przyjaciółka jest dla mnie martwa.

Wtedy poczułam silne szarpnięcie w klatce piersiowej. Na początku nie wiedziałam, o co chodzi, ale za chwilę połączyłam fakty. Po pierwsze, Martha wybiegła z pokoju z pistoletem w ręce, a Arthur próbował ją złapać. Po drugie, moja koszulka była cała we krwi. Po trzecie, to strasznie bolało. 

Magnus zrobił się blady – Cecilia, wszystko będzie dobrze. Wyciągniemy to i po sprawie – wiedziałam, że nie jest wcale tak kolorowo. Ugięły się pode mną nogi i upadłam na plecy, w ostatniej chwili złapał mnie Magnus. Z jego twarzy wyczytałam wszystko, pocisk był drewniany i trafił mnie prosto w serce. Nie byłam doświadczona w tych sprawach, ale wiedziałam, że nie przeżyję tego.

- ile zostało czasu? – zdołałam wykrztusić.

- wystarczająco, żeby ci coś wyznać. Miałem porozmawiać z tobą wcześniej, ale nie było okazji. Chodzi o to, że ostatnio coś sobie uświadomiłem, a mianowicie wiesz, jak to u mnie jest z uczuciami, ale coś we mnie drgnęło. Ten czas spędzony z tobą był najciekawszym i najlepszym czasem w moim życiu. Byłaś dla mnie jak jaśniejące światełko w ciemności.  Myślałem, że nigdy nie doświadczę miłości, ale już na pewno nigdy nie dopuściłem do siebie myśli, że.. –tu zrobił krótką przerwę. -że mogę cię stracić. – zaraz, chwila, czy to są łzy? Chyba mam halucynacje…

- dziękuję- wyszeptałam, bo tylko na tyle było mnie stać.

- za co.? – zapytał

- za to, że mi to wyznałeś. – zamknęłam oczy. Coraz mniej do mnie docierało, jedyne, co czułam, była bliskość Magnusa, jego ręce obejmujące mnie i ciepły oddech na policzku. Jeśli to właśnie umieranie, to jest przyjemne. Zawsze spodziewałam się bólu i cierpienia, a to jest jak zasypianie, czuje się coraz mniej, niemal odcina się od świata.

Poczułam delikatny pocałunek w policzek i szept Magnusa –Kocham cię.

Później była już tylko ciemność.     

mam nadzieję, że mnie nie zabijecie :) nie chciałam, żeby skończył się tak jak poprzednie opowiadanie, dlatego zrobiłam to, co zrobiłam :) jeżeli jednak czujecie się źle z powodu takiego zakończenia, może ucieszy Was fakt, że już we wtorek pojawi się zapowiedź nowego opowiadania, a w piątek pierwszy rozdział :) więc do zobaczenia kochani ♥