Rozdział 10. op.3

Dzyń-dzyń? Czy mi się wydaje, czy to budzik? Tak, to jednak on.

Wychyliłam się z łóżka, żeby go wyłączyć. Ktoś jednak musiał wczoraj przesunąć szafkę nocną gdzieś dalej, bo nie mogłam dosięgnąć telefonu. Wychyliłam się bardziej… jeszcze trochę…. I wylądowałam na podłodze. Brawo Cecily! Jesteś niesamowicie zwinnym Nocnym Łowcą! Skakanie po dachach ci może nie straszne, ale jeżeli chodzi o dosięgnięcie budzika to już co innego… 

Okay, Blackthorn, ogarnij się.

Wiecie, co jest dobre w tym,  że jestem Łowcą, a nie na przykład wampirem? Że nie musiałam zastąpić koloru czarnego czerwonym. Pomijając oczywiście inne zalety bycia Nephilim. Jejku, chyba nie zaczynam już podpadać pod stereotypowego Jestem-Najlepsza-We-Wszystkim-Nephilim? Nie chcę być taka.

Czesałam właśnie włosy, kiedy w okno mojego pokoju coś uderzyło. Otworzyłam je i zobaczyłam co, a raczej kto jest tego sprawcą.

- Ryan? Wtf, nie mogłeś przyjść normalnie?

- ee, dzisiaj Panna Marquez ma dyżur na waszym korytarzu, stoi tam jak Cerber – wzruszył ramionami. Doskonale wiedziałam, o co mu chodziło. Panna Marquez ma prawie trzysta lat (chociaż wygląda na czterdzieści, takie zalety bycia wampirem)  i żelazne zasady: Żadnych osobników płci męskiej na damskim korytarzu!!! Są nawet legendy o tych, którzy nie stosowali się do tych zasad i żadna z nich nie kończy się szczęśliwie dla tych śmiałków.

- okay, zaraz zejdę – odpowiedziałam.  Porwałam mały plecak leżący na krześle i pobiegłam w stronę schodów. Panna Marquez łypnęła na mnie wzrokiem, ale nic nie powiedziała. Popchnęłam wielkie drzwi frontowe i zobaczyłam, że Ryan czeka już na podjeździe. Stał oparty o swój, nawiasem mówiąc piękny, samochód. Ciekawe, skąd osiemnastolatek ma pieniądze na Jeepa Grand Cherokee.. ale mniejsza z tym. Jak można podziwiać samochód, jeśli opiera się o niego Ryan Fairchild? Blady, o czarnych włosach i niebieskich oczach, które teraz przysłaniały czarne Ray-Bany, czarnej, skórzanej kurtce, oraz koszulce i jeansach w tym samym kolorze. Nie chciałam się jednak za bardzo przyglądać, bo jeszcze by pomyślał, że go oceniam.. co w sumie robiłam!

- wsiadaj – rzucił z uśmiechem. Wsunęłam się na fotel pasażera. Jeep miał naprawdę dużo miejsca w środku. Zawsze podobały mi się duże samochody, ale zanim będą mogła w ogóle jeździć minie troszkę czasu.

- to dokąd najpierw jedziemy? – zagadnęłam.

- do Shortville, tam pójdziemy do księgarni, a później się zobaczy – wzruszył ramionami.

- masz już upatrzoną jakąś książkę? Albo jedziesz tam w jakimś konkretnym celu?

- nieee – westchnął. Może po prostu chciał spędzić ze mną trochę czasu? Niee, to na pewno nie było to. Z drugiej strony ja też nie potrzebuję żadnej książki, bo w Akademii zajęć mi nie brakuje, więc dlaczego zgodziłam się jechać? Odpowiedź na to nie jest prosta, nie wnikam w to teraz.

- masz w Akademii jakąś rodzinę? – postanowiłam szybko zmienić temat. Na wzmiankę o rodzinie chłopak skrzywił się i wyraźnie posępniał.

- moja starsza siostra byłaby w trzeciej klasie. – odpowiedział zamyślony

- byłaby?

- Rose nie żyje. Została zamordowana w poprzednie wakacje.

- o matko, tak mi przykro! Naprawdę nie chciałam cię zasmucić – no pięknie, teraz przestanie mnie lubić zanim jeszcze zaczął! Ta wycieczka będzie okropna.

- nic się nie stało – mimo tych słów nie byłam jednak przekonana, czy rzeczywiście ‘nic się nie stało’.

- dobra, nie ważne. Powiedz mi lepiej, czy podoba ci się w Akademii – uśmiechnął się tak, jakby chwile wcześniej w ogóle nie został poruszony temat jego siostry. Nie żeby mi to przeszkadzało.

- bardzo mi się tu podoba, szczerze mówiąc. W przyziemnej szkole nie było tak ciekawie, poza tym nawet najnudniejsze zajęcia tutaj nie są nawet w połowie tak nudne jak historia przyziemnych i matematyka!

- no tak, tutaj masz rację…

- a tobie się tu podoba?

- tak, chociaż nie mam zbyt wielu przyjaciół. Mam wrażenie, że wiele osób mnie wręcz nie lubi.

- to nie prawda, może gdybyś bardziej się otworzył…

- Cecily, nie wiem, czy chcę się otworzyć – zmarszczył czoło

- dlaczego? -  ten chłopak nieustannie mnie zadziwiał

- widzisz, do niektórych rzeczy mam inne podejście od innych, mam inne poglądy, a czasami po prostu ludzie wydają mi się zbyt ograniczeni – miałam wrażenie że to, co mówił, było bardzo osobiste, nie wiedziałam, dlaczego akurat ze mną chciał się tym podzielić.

- mimo tego ze mną jednak zdajesz się chcieć spędzać czas

- coś mi mówi, że ty jesteś inna, Cecily. Inna od wszystkich, których dotąd spotkałem – podsumował cicho. Jeżeli to, co wcześniej powiedział, wydawało mi się osobiste, to to teraz było jeszcze bardziej osobiste.  Czy jednak tym wyznaniem chciał przekazać  mi, że coś do mnie czuje? Przecież znamy się tak krótko.

przepraszam za to opóźnienie, jedenasty rozdział będzie normalnie, w ten piątek :)