Rozdział dodatkowy. Opowiadanie II.

tak jak obiecałam, dziś wstawiam kontynuację opowiadania drugiego. całe z perspektywy Magnusa :) 

uwaga! opowiadanie zawiera spoilery, dlatego jeśli nie czytałeś/aś opowiadania II to szybciutko to zrób! :) 

Rok po śmierci Cecilii

Wiesz, co jest pięknego w nocy? To, że nic nie widać. Nie widać brudu, łatwych lasek czekających na skrzyżowaniach na byle okazję, żeby wsiąść do byle samochodu. Nie widać tajemniczych zniknięć, wyrazu bólu na twarzy ludzi.  Nie widać, jakim potworem jesteś. A jesteś, uwierz mi.

Może przez to, że w nocy nie widać od razu prawdziwej natury tak ją lubię.

Nie żebym się kiedyś nad tym zastanawiał.

Nie żeby mi zależało.

Najwidoczniej tej dziewczynie, Sally czy tam Silvie, zależało na czymś więcej niż tylko flirt. Dlatego wyszła za mną. Generalnie jej nie zmuszałem, więc sama się prosi, prawda? Gdyby tylko wiedziała, że nie dostanie tego, co myślała że dostanie, kiedy pójdzie za mną… ludzie są tacy głupi.

Znaleźliśmy się w jakiejś ciemnej uliczce. Stała trzy kroki za mną, ale pokonałem tą odległość w ułamek sekundy. Przyparłem ją swoim ciałem do zimnej ściany. Czy to było westchnienie? Czy ona naprawdę jest tak głupia, że nie domyśla się, że zaraz będzie martwa? Głupi ludzie sterowani pożądaniem… 

- idealny rocznik – mruknąłem muskając nosem jej szyję. – ciekawe, czy na pewno dobrze smakuje – spojrzałem jej w oczy. Chyba zobaczyłem w nich strach. Nikt nie powinien się bać. Dlatego skończę to szybko.  Wbiłem zęby idealnie w tętnicę szyjną, przez tyle lat zdążyłem nabrać wprawy. Na języku poczułem słodki smak  krwi, zatraciłem się w nim tak, że nawet nie zauważyłem kiedy dziewczyna całkiem odleciała. Zniesmaczony, że poszło tak szybko puściłem ją i jej ciało upadło z miękkim plaśnięciem na ziemię. Ruszyłem z powrotem w stronę baru. Jutro ktoś może się lekko przestraszyć widząc trupa z rozerwaną szyją, ale mało mnie to obchodzi. Mam wieczność, ale nie chce mi się marnować czasu na zacieranie śladów. Z drugiej strony robię przysługę rodzinom zabitych, bo gdybym ukrywał ciała, nie znaleźliby ich przez długie miesiące i uznaliby martwych za zaginionych  i zrozpaczone rodzinki niepotrzebnie robiłyby sobie nadzieję. A tak proszę – szybko i po sprawie, czas leczy rany. Podobno.

Nagle zakręciło mi się w głowie i obraz jakby się rozpłynął. Cholerna Sally, Silly, Silwia czy jak jej tam było! Ja zrozumiem wszystko ale najtańsza heroina? Serio? W moich czasach nawet ludzie jej pokroju mieli swoją wartość.

Poczułem się nawet prawie jak bohater. Uratowałem świat przed kolejną ofiarą losu… ludzkość powinna mi dziękować za ratowanie jej przyszłości.

Chwiejnym krokiem podszedłem do baru. Zamówiłem szklankę whisky. Na siedzeniu obok ktoś usiadł. Miałem towarzysza w tą przepiękną noc!

- Arthur, nie wiesz jak widok twojej przystojnej twarzy w tą chłodną noc niezmiernie mnie ucieszył – on jednak najwyraźniej nie był w tak dobrym humorze  jak ja, bo uderzył mnie pięścią w żuchwę.

- a to za co, do cholery?!

- za tę dziewczynę

- a skąd wiesz, że to ja?!

- stary, jak myślisz, ile wampirów z załamaniem nerwowym jest w tym barze?

- nie mam załamania nerwowego

- nie? Mag, jesteś pijany, nawalony i prawie oderwałeś komuś głowę, jeżeli to nie jest załamanie, to ja już nie wiem, co to jest.

- kryzys i tyle. Możesz przestać gadać? Boli mnie głowa jak tak nadajesz i nadajesz.

- nie, nie mogę. Ja rozumiem, że moralność nigdy nie była na pierwszym miejscu na twojej liście, ale teraz to już się stoczyłeś.

- nie stoczyłem się!!

- nie? Zabijasz.

- taka moja natura. Przynajmniej zakłady pogrzebowe zarabiają więcej.

- a co się stało z twoim upodobaniem do szlachetnej krwi?

- tu jest szybciej. Znudziły mi się gierki.

-alkohol ?

- dobry na wszystko.

- narkotyki?

- efekt uboczny przerzucenia się z wystawnych bali na imprezy w klubach. Dasz mi już spokój?

- okay, okay. Sorry.

- powiedz mi lepiej, co ty do cholery robiłeś przez ten rok?

- chciałem złapać Marthę

- i ci się nie udało.

- wtedy, w tym hotelu wymknęła mi się. To był ostatni raz kiedy byłem tak blisko jej złapania. Myślałem, że to ty będziesz chciał się na niej zemścić. Zabiła twoją epicką miłość.

- miłość nie istnieje.

- ty tak uważasz – westchnął. – co nie znaczy, że to prawda.

- skończ już gadać. Cecilia nie żyje i życia jej nie przywrócisz. Zabaw się, zobaczysz, to  jest o wiele lepsze niż marnowanie sobie życia na ściganie człowieka, który i tak prędzej czy później umrze.

Odwróciłem się w stronę dziewczyny siedzącej za nami. – jestem pewien, że smakujesz lepiej niż wyglądasz.

- palant – wyparowała z wypiekami na twarzy . podchwyciłem jej spojrzenie i zmusiłem ją, żeby do nas podeszła. Usiadła na ławce pomiędzy mną a Arthurem

- no, Arthur, mamy tutaj słodką A plus.

- Magnus!

- spokojnie, jest czysta. Ani grama we krwi. Przyrzekam.

- nie będę znowu zabijał, już ci to mówiłem.

- na świecie jest ponad siedem miliardów ludzi, uwierz mi, jeden w tą czy w tą nie robi wielkiej różnicy – wzruszyłem ramionami. Zaczął mnie nudzić tą swoją moralizującą gadką.

- mam cię dosyć, nawet nie wiem, dlaczego chciałem cię znaleźć. Myślałem, że jesteś inny, nie wiem, może zaczniesz szukać sposobu na przywrócenie Cecilii, albo chociaż okażesz trochę smutku po jej stracie..

- Cecilia nie żyje i nic życia jej nie przywróci.

jak widzicie, Magnus trochę się zmienił, mam nadzieję, że mimo tego nadal go kochacie :) ja osobiście mam słabość do takich badassów :D 

nowy rozdział op. III jak zawsze w piątek :)